Juf, je praat grappig!

Normaal gezien ging ik de eerste weken observeren hoe het lesgebeuren hier in elkaar zit. Maar dat was buiten het doen en laten van de leerkrachten gerekend. De leerkrachten hier lopen gemakkelijk eens voor 15 minuten de klas uit om te bellen, te eten, te drinken een babbeltje te slaan met de andere juffen... Zodat ik uiteindlijk alleen voor een klas kom te staan. Onverwacht en zonder oefeningen.
Maite en ik stonden samen ook al 2 dagen voor een klas, omdat de leerkracht die dagen niet kwam. We vroegen dan aan de directeur "waarover moeten we lesgeven?" waarop hij antwoorde "Zie maar wat je wil doen, hou ze bezig".
Dus dan begonnen we maar a l'improvist,onvoorbereid les te geven. Echt wel gek en niet zo gemakkelijk, maar we trekken onze plan wel.

Vandaag was ik weer erg geschrokken, toen de juf met een lat op kinderen sloeg die aan het praten waren. Met slagen die door merg en been gingen.
Ik vind het echt verschrikkelijk en ik hoop altijd dat het zo snel mogelijk voorbij is. Dat is iets waar ik nooit zal kunnen aan wennen. Ik wil er ook niet aan wennen. Ik vind het echt verschrikkelijk.
Toen ik zelf lesgaf en de kinderen mochten vragen stellen, schrokken ze echt. Ze zijn het duidelijk niet gewoon om hun eigen mening te mogen zeggen of om fouten te mogen maken. ik vond het leuk om de pret in hun ogen te zien. De angst die stilaan leek weg te ebben. Misschien beleef ik het gewoon intenser omdat ik nogal een gevoelig type ben, maar toch, ik vind het hier soms wel wat extreem.

Verder kan ik niets negatief over Suriname zeggen. De mensen zijn hier heel vriendelijk, het weer is hier lekker warm, de schooldagen duren maar tot 13u, 's avonds blijft het zo zalig warm, de reisgenoten zijn geweldig,..

Zondag bezochten we Fort Zeelandia, de Palmentuin en at ik frietjes met frikandel in 't vat :).

Maar ik moet er af nu, want alles valt uit,
dag dag!